Vorige week gaf ik aan dat ik op de middelbare school een niet al te leuke leraar voor tekenen had. Door hem had ik geen vertrouwen meer in mijn tekenkunst en hield ik het tekenen voor gezien. Pas vele jaren later (12 om precies te zijn) heb ik het weer opgepakt. In die 12 jaar heb ik geen potlood aangeraakt.

Mijn moeder schilderde 1 keer per week op woensdagavond in een wijkcentrum in ons dorp. Ze vroeg aan mij of ik mee wilde. Ik was 27.Meteen enthousiast was ik niet. Ik wist dat ik kon tekenen. Of ik ook met kwast en kleur overweg kon, dat was nog maar de vraag. En wat moest ik dan gaan schilderen, ik had geen flauw idee. Mijn vriend (nu man) is helemaal gek van Pink Floyd. De hoes van The Division Bell (ik hoop dat ik het juist heb voor de liefhebbers onder ons ?), vond ik mooi. Zie hieronder het resultaat. Dus met dit voorbeeld naar de eerste les. Deze beviel erg goed. Ik werd aan het werk gezet en leerde veel. Wat ik vooral fijn vond dat je erg zelfstandig werkte. Je ging aan de gang en kwam je ergens niet uit dan werd je geholpen door tips en trucs van de lerares. Maar eerst moest je het zelf proberen. Dus soms deed je erg lang over een klein deel van het schilderij. Wat veel frustratie op kon leveren. Daardoor wel erg veel geleerd. En ik ben nu zeker niet bang om iets uit te proberen.